Saat üçtü ve ben hüznün başkentindeyim.
Karanlığın yağmur yüklü bulutları,
Gözlerime en görkemli tahtını kurmuştu.
Beynim anılarının yaralarını onarmaya çalışırken;
Ne yazık ki kalbim!
Yapılan tüm çabalara rağmen,
Bıraktığın enkazın altından kurtarılamadı.
Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Devamını Oku
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta