Enkaz Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Bu şehrin her sokağı
benim damarımda bir sızı,
Asfaltında dolaşan benim kanım,
benim yorgunluğum.
Her köşe başında bir anı nöbet tutar,
hırsız gibi,
Gecenin ayazında bu koca şehir
benim yokluğum.

Kaldırımlara vuran her adım,
boğazımda düğümlenen o çığlık,
Camlara yansıyan suret,
tanımadığım o yabancı.
Ve o bozuk saat, akrebi paslı,
duran kalbimdir benim artık,
Durduğu yer, gittiğin an,
bitmeyen bir sancı.

Anla ki, ben seni beklerken
kendimden vazgeçtim.
Adımı unuttum,
yüzüm vitrinlerde yansıyan bir buğu.
Ben, bu şehrin hafızası oldum,
her sokağa seni çizdim,
Varlığım, senin yokluğunun
ördüğü bir doku.

Şimdi dönüyorsan eğer,
elinde iki seçenek var:
Ya temelime ilk harcı koyan
mimar olacaksın,
Ya da enkazımda kendi ismini arayan
bir arkeolog.
Seçim senin: Ya yeni bir "biz" kuracaksın,
ya da bende kendini bulacaksın.