Enkaz Şiiri - Emre Soydan

Enkaz altında bir çocuk bağırıyor
Üstüne dünya yıkılmış sanki ağlıyor
Gökyüzü hiç bu kadar yakın olmamıştı
O gün binlerce kişi onlar için savaşmıştı

Herkes uykudayken kopan bu zelzele
Çok canlar aldı feryatlar bıraktı geriye
Dost düşman mazlum için tutundu el ele
Bunca can çok çığlık bıraktı peki niye

Anne odam niye karanlık
Baba yorgan neden ağırlaştı birden
Güneşin derdi ne ki doğmak bilmez
Bulutlar renge mi bürünmüş gözükmüyor kirden

Hani bu sabah parka gidecektik
Seher vakti parçaladı kulağımı bi gürültü
Hani uçak olup rüzgar gibi esecektik
Neden bu puslu hava gözlerime büründü

Onların hayalleri vardı lakin umutlar pis
Kimi doktor olacaktı kimi mühendis
Ya rabbi anlatmak anlamsız bu nasıl his
Kaç saat oldu gitmiyor gözümden sis

Uzaklarda yardım bekliyor yüzlerce vatandaş
Kalkmak bilmez gönlümün ortasında yatan taş
Ortalık mahşer yeri kimi eş arıyor kimi aş
Umutlar paramparça hayaller sarmaş dolaş

Ey insanoğlu neyine güvendin bu dünyanın
Kuru taşına mi kara toprağına mi inandın
Bir gün yerle bir olmayacağını mi sandın
Yoksa durak değil konak olduğuna mı kandın

Tek temennim şudur bu bi ders olsun
Demeyin bu kaçıncı ders bu da son bulsun
Ya yıkılsın fâni dünyanın temel taşları
Ya da bitsin artık insanın savaşları