Sen nasıl insansın
Sen insanmısın
Sen insan isen
Tuh senin insanlığına
Ve ben...
Bana bunları yazdıran sensin
Sensin beni geceleri,
Yalnız ve uykusuz bırakan
Yıllarca benim kalbimi,
Ateşleyen ateşleyen ve...
Yine ateşleyen
Bir sevgiyle var olan
O sevgiyi besleyen büyüten
Ve olgunlaştıktan sonra
Yalnızlığa mahkum eden
Bir sevgi yaratan
Sevgiyle bakarken sevgilim sana
Ellerinden tutup sarasım gelir
Zulmetsende beni sevmemek için
Elâ gözlerinden öpesim gelir
Razıydım sevdiğim bütün kalbimle
Bir soluk yaprak!
Duruşun, gülüşün, bakışın
Gecen gündüzün
Fırtınalarla dolu yaşantın
Ağacından koptu, yere düşüyor
Gerçek sevgiyi
Bir ömür boyunca
Yaşatıp köreltmektense
Birkaç günde
En unutulmaz anılarla
Yaşamak...
Sen insan değilmisin
Layık değilmisin
Sevmeye, sevilmeye
Bir sevgilinin kollarında
Ölesiye…
Öpülmeye, okşanmaya
Kalbime gömdüm seni unutmak için
Bir azap oldu ömrüm unutamadım
Kalbimden söküp atmak istedim
Yorgun ellerimle koparamadım
Tutulmuş meğerse bu kalbim inan
Yıllardır hüzünlere dalmış olan
Şu yorgun çam ağacını
Şimdi daha iyi anlıyorum
Suskunluk...
Hiç bir şey yapamamanın
İfadesiymiş meğer...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!