Eni Bol Şiir Şiiri - Tamay Önal Polat

Bir patlama
Bir daha
Biri daha
Çıkarın çıkarcının bini bir para
Sevgisizliği yayılıyor sahralarıma
Yareler içindeyim
Kusura bakma sezen
Kıyamadım yakamozlara.

Korkularım
Bir de hüzün zamanlarım omuzlarımda
Okyanuslara dalıyorum,
Suların ağırlığını dirhem dirhem yükleniyorum.
Vurgun kimin umurunda.
Her bir hücrem
Ezim ezim eziliyor,
Bir damlayım mavi gezegenin en çukurunda.
En hiç oluşumu
En korkak zamanlarımda
Sır diye gömüyorum
Yırtılmış mektuplarımın ağlayan satırlarına.

Ben
Kalemim
Bir de parşömenim
Yalnızlığı katlediyoruz
Üçümüz tek yumrukta.

En özenli emeğim,
En uzun beklemelerim,
Sabahların olamayışı,
Akşamların kalamayışı,
Gecelerden karanlıklar devşirişim,
Kısacası;
Bütün güzel- EN- lerimin tükenişi geçiyor
Uygun adımlarıyla.
Beslenmiş hasretliğim
Bereketlendiriyor sözcüklerimi.
Bir balığın dudağından toplamak istiyorum
Unuttuğum en uzak öpücükleri.

Kara bakışlarımla
Islak ıslak asılamıyorum elalarına.
Atıyorum kendimi
Asılsız bir rüya ininin
Uykusuz düşlerini gördüğüm
Burulmalar kovuğuna

Hani sevememiştin,
Olmamıştı hani,
Üzgün de değildin,
Söndüremezdinya bendeki alevleri.

Elini tutmak istedim
Kaçırıverdin.
Senin hiçbirşeyindim.
İşte o demdi
Sözüm çoktu da söyleyemedimdi.
En ıslağı görüyordun yanaklarımda.
Umutsuzluğumla utancımı da.
Sabaha dönüyordu
En ikiyüzlülüğü ile utanmaz dünya.

Işıldadı can pencerem gecede,
Ömrü en kısa,
Yaşamı en şaşaa,
Sönüşü en beter yıldızlar kaydı,
Yerle gök arasında.
Çakıl taşı oldular avuçlarımda.
Umanlarda dalgalar tepindiler,
Gizleri içlerinde.
Bir göğe çıktı,
Bir yere indiler.
Öylesine çekildi ki kumsaldan sular,
Evrenin tüm aşklarını çakıllarla sundular.

Ağıdımı işitseydin
En şaşkınlığı anlayabilir
Belki de üflerdin,
Denerdin söndürmeyi.
Ellerini bırakabilirdin
Taşlanmışlıkları bırakmak yerine avuçlarıma.
Ilırdı ola ki yüreğim,
Ilık ılık sürdürebilir,
Sevilmeden de sevebilirdim.

Kanadını kırıyorsun gönül kelebeğimin.
Yol ortasında terk ediyorsun,
Dost bildiğim.
Ardından bakakalıyorum.
En Yalnızlığı nasıl da öle öle yaşıyorum.

Göğüs kafesinin bir yerinde
Kalbin vardır elbette
Ya yüreğin
Yüreğin nerelerde
Gönlün hangi cehennemde.

En sahte gülümsemelerim
En engin hüzünlerim seriliyor gözler önüne.
Gençlik yıllarımı gömüyorum derinlere.
Tövbeler ediyorum özlemeye,
Tövbemi bozuyorum yüz bin kere.
Dalıyorum cince düşüncelere titreye titreye…
Demek senin hiçbirşeyinim
Gel de acılanma

“Bir tane ömrüm var” diye
Çok bambaşkalıklar yaşayabilmeye koşturuşum,
Ulaşamayışım,
Sevgilerimin sevgilisinin dokunulmaz dudaklarına
Şiirlerle dokunuşum,
Gene de hiçbirşeyi oluşum,
Bitiriyorken beni,
En muhteşem sevdamın
Son sancısı canımda,
En ince sızılarla
Dolup dolup taşıyorken
Gözlerimin denizleri
Yokolmuyor birtürlü
Birazı keder birazı kader
Yaşanmış ve yaşanamamışlıkların izleri.

Derken…
İçinde EN lerin çok olduğu bir şiir istiyor birileri
“Olmaz ki
Bu da istenmez ki
Ismarlama şiir en olmayacak iştir” diyorum,
Yaşanabilmişliklerin şerefine
En olmayacağı da becermeye kalkıyorum.
Becerebiliyor muyum?
1.8.1995
sevgili arkadaşım Güle