Engizek Şiiri - Hacı Aksan

Güzel insanlardan kalan
Bilinen bir öyküydü
Gecenin uysal esintisinde
Çıplak kayalıklardan gelip
Karamuk çalılıklarının arkasından
Kulaklarımıza çalınan
Yol boyunca

‘Uyku kalleş sinsiliğinde
Soğuk bıçak keskinliğinde
Ölüm namlu ucunda dolaşırdı
Bizse halay çeker gibi susar
Türkü tadında fısıldardık
Selam verdiğinde güneş
Uyanırdı ova, uyurduk
Güzel günlere dair düşlerimizin
Nöbeti güvenindeydi uykumuz

Günler geçip gitmez öyle belirsiz
Geçmiş, geçmemiştir izsiz
Engizekler, ovalarını
Bebesine memesini uzatır gibi
Pınarlarıyla, kar sularıyla
Biz insanlarımızı beslerdik

Sonsuz öykümüzü
Miras bıraktık
Miras aldığımızdan ileriye
Ovalara ve
Yol çatılarına indirerek
Dinle, yolcu

Kartal uzak uçar
Kurt, çakal uzak kaçardı
Ve Gavur ve Ahır dağları
Ve Delihöbek ve Binboğa
Bebesine memesini uzatır gibi
Biz, insanlarımızı…’

Güzel insanlar, neredesiniz
Bu kırmızı toprakların
Hangi damarına aktınız
Umut bizimle kalmalıydı
Bu vahşice büyüyen
Büyüdükçe çoğalan
Yılgınlık sizinle gitmeliydi
Çünkü yakışmıyor yılmak
Sizleri tanıyan bilincimize
Gelin artık
Ve harlayın bu acıyı yeniden
Neredesiniz!