Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Sevmek acı çekmekmiş, sevmemek ölmek, yerini kimse dolduramıyor, o hep orada kalacak.Yürekte dert, gam, üzüntü, acı,aşk sevda olmazsa böyle güzel tat veren şiirler pek çıkmaz Bunlar şairliğin sermayesidir, sizin yüreğinizde de bolca var.Sevda üzerine harika bir şiir okudum, kaleminize, yüreğinize sağlık. Saygılarla.
Birol Hepgüler
beyaz düşleri şımartmayı sevdim...
engin yağmurlarda ıslanmayı...
en çok mavide şımarmayı sevdim
her damlasında çoğalmayı,
ben z/engin ve t/uzak düşleri en çok seninle sevdim
Harikaydı....Yürekten kutlarım.....Saygılar..
Bu muhteşem duygu dolu satırlar,çok sevdiğim Sevgili Şairimiz Ümit Yaşar Oğuzcan'ın,yine çok sevdiğim Sevi Şiirini çağrıştırdı bana.Tıpkı o tat da buram buram aşk,vefa ve özlem kokuyor..Yüreğinizin hep bu güzellikte aşklar da kalması dileğimdir,çünkü yüreğiniz aşk ile çarptıkca ancak kaleminizden bu denli güzel şiirler okumaya devam edebileceğiz..sevgiyle selamlarım Sn Eroğlu..
nekadar güzel dizeler yürekten tebrikler
ben en çok sana getiren yolculukları sevdim...çok güzeldi...yüreğiniz susmasın...
Kadınım ne güzel bir ifade.Sevdayı böylesine içten sıcacık satırlara döktüren sevgi dolu yüreğinize selam olsun...
KUTLARIM İBRAHİM BEY ANLAMI VE ANLATIMI İLE
MUHTEŞEM İLHAMINIZ DAİM OLSUN+10+ANT LİDTEMDE
Bu şiirin hikayesi:
................. sevmek; noktaları doldururken, gizemle savaşmanın telaşıdır...
Engin düşlerin içinde yapılan gerçek yolculuğun adı SEVGİ.yağmurlarında,hüzünlerindeıslanan ağlayan saf çocuğun sevgiyi üterken gözlerindeki güneş...bu oyunu bıkmadan oynamak ne güzel,damlalarda çoğaltmak ne güzel..kutluyorum sevgili dostum herdaim sevgimle
Sevgi senin şiirinde daha başka bir anlam kazanıyor Aziz dopstum. Yine mest ettin yüreğimi..
Tebrikler Ve + Ant.
Selam, sevgi ve saygılarımla.
ENGİN ÇAĞLAYANLAR GİBİ OLMA DİLEKLERİMLE, ANLATIM HOŞTU, KUTLARIM EFENDİM.
Bu şiir ile ilgili 89 tane yorum bulunmakta