Engin Kahraman Şiirleri - Şair Engin Kah ...

biriktirmiştim kelimeleri
telefonda çoğunu söyleyemedim
siliniyordu sesine değince sesim
oysa neler söylecektim sana...
bu cumartesi geleceksin
hayatımda ilk kez boya yaptım

dokuz eylül ekspresi üç aralık, gece
yazamadıkları oluyormuş insan ölünce
tünel tünel üşüyorum canım
o ıslak ellerin kalemime değdikçe

bir aysberg düştü göğsümün ortasına

ölünce kafesteki kuş
kızılcıkla yıkadılar tüylerini
göğsümde kanat çarpıntısı

öldü sütü içen kuş
eti yiyen kedi büyümedi

Eskisi gibi aldırmıyorsun, başladığı gibi bitiyor gün/
ürkek kısraklar gibi koşarak karanlığın içinden.
Sen hala düşler topluyorsun adresleri şüpheli ömrünün/
ıssız ve hazan vurmuş bahçesinden.

Aynı üslupla yazılmış şiirlerin verdiği bıkkınlık/

bu şiirde bir şeyler hep eksik kalacak
banliyölere gizlenecek her akşam rüyası
demir demire yaslanıp ağlayacak

gidip ışıkların uzaklığına sığınacak
karanlık kuytularda tamamlayacak kendini

gökyüzü gibi şu çocukluk hiç bir yere gitmiyor*

demir alıyor limandan şimdi
şaşkınlığımıza dudak büken o gemi
günler hüzünlü köşelere gizlenen
kız çocukları gibi

yağmursuzum, kurudum ve çatladım
tenha bir yol uzuyor içimde; tekinsiz
önümü kesiyor hisli bir salyangoz
öylece kalmak istiyor canım; sebepsiz

susuzdum, sustum ve çatladı dudaklarım

kaybolunca o serüvenler denizi
kalmadı gidilecek bir yer;
demir attığı yerde çürüyor
okyanusun gölgesinde
Santa Maria
yok artık başka zafer

geçip gitmesin diyorum hiç bir şey
bildiğim tek cümleymiş gibi söylüyorum bunu
göğsüne bastırdığın deniz oluyor birden
elindeki mavi kalplıklı defter
geçip gitmesin diyorum hiçbir şey
eylül oluyor sonra

pencere içinde pencere
gelme üzerime böyle
gözlerimde kara bir heyula
düşüyorsam
insanlığımdandır belki