Engelsiz İz Şiiri - Özlem Ayşe Çiçek

Ellerinin izi çıkıyordu resim kağıtlarına,
Dudaklarında ki kıvrılmış gülümsemeyi,
Cebime koyup saklayasım geliyordu da söyleyemiyordum.
Çünkü ben onun güzel ve eşsiz dilinde,
Konuşmayı bilmiyordum.
Ben konuşmayı bilmediğim için eksiktim,
Ben güzel bakmayı bilmediğim için engelli,
Ben bunca çirkinliği varken dünyanın,
Onun güzelliğini anlamadığım için deli.
Ben böyle güzel,
Ben böyle içten gülümsemeyi ilk defa görüyordum.
Bu bir engel olamazdı, biliyordum!
Ben hiç bir engeli, onun yüzüne,
Kanatsız sırtının ağrılarına iliştiremiyordum.
Zaten yükü çoktu,
Birde ben mi yük olacaktım?
Ben bu eksik aklım,
Yarım kalbim ve nezaketim ile
Onun saf güzelliğini nerden anlayacaktım?
Sevmeyi bilen oydu, biz değil!
Kimin engeli vardı bilmiyorum.
Ben onun güzelliğini gördükten sonra,
Başka hiç bir şeye bakamıyordum.
Engelsiz izlerini bırak bana ey dost!
Senin kadar güzelleşmek için ne yapmalıyım bilemiyorum.