Engellinin Anksiyetesi Şiiri - Ahmet Kara

bin kere düşündü…
git…gitme
git…gitme
başarabilir(ler) miydi...
son kalede…
son asker gibi
----..............
vücudunun her tarafından
çok yara almıştı
başarabilir(ler) miydi? ...

sobanın üstünde
kaynayan suyun uğultusu
bir işaretti…
yola koyulmalıydı
hemen

en küçük çocuğu:
''baba
akşam gelirken
ayakkabılarımı
unutma'...
yola koyuldu hemen
sığındı sandığı
bir sıranın limanına
demir attı..
karışıverdi
yığınların arasına

-----
kalabalıklar arasından
belli belirsiz
inip kalkan
tutarsız bir gölge;
belirginleşiyor,yaklaştıkça;
üzerinde,
babasından yadigar
paltosu
koltuk değneklerinin arasından
sırıtıyor,
altı parçalanmış
küçük kırmızı ayakkabılar
- - - -

bakışları:
tüm insanlığımızı
ayaklar altına alıyor.
kalp atışlarıyla, nefesi
pimi çekilmiş bir bomba
gözlerindeki buğu
bin yeldeğirmenini doyuruyor
okyanuslar yeşertir
göz pınarlarında

yüzünden akan terler
alıp götürüyor,
tüm sevaplarımızı.

- - - -

pos bıyıklı,
kaba bir ses:
'sıranı bekle hemşerim...'
zaman durdu
saatler histerik nöbette
ortalık
küskünler yurdu

kalabalıktan,
çıt yok...
- - - -

oysa,
günün ilk ışıkları
gülümsemişti ona,
sokaktan geçerken
tanımadıklarına selam verecek
utanmadan herkesin
yüzüne bakabilecekti
söz vermişti kendisine
her zamankinden
daha iyimser olacak,
daha çok,sarılacaktı
hayata...
insanlara dair,
iyi şeyler düşünüp
daha güçlü olacaktı,
karısına ve çocuklarına,
bir tutam umut vaadediyordu,
ardına bakarken...

- - - -

bedenini,
daha fazla taşıyamıyor,
incecik bacakları.
çekiliyor,
yığınların arasından
çekilirken düşürüyor
koltuk değneklerini
ve tüm yarınlarını.........

bir film şeridi gibi
geçip gidiyor yaşadıkları

sonra,
çocuklarını hatırlayıp
irkiliyor ve devleşiyor
Seyit Onbaşıvari.

sarılıyor koltuk değneklerine
hiç kimseye,hiçbir şeye
bu kadar sarılmamıştı
uçurumdan dönüyor…

arka tarafta
ıssız bir yere
atıyor kendini
göz pınarlarından
iki damla yaş...
yanına yaklaşıyor,
küçük bir çocuk:
'amca bunlar ne? ‘
yavrumun ayakkabıları
neden
ağlıyorsun
ona söz vermiştim…..
çocuk
sımsıkı tuttuğu avuçlarını açarak
inan başka param yok amca…
adam,
çocuğun ellerine sarılıp
dakikalarca ağladı
son kez
kaldırdı
elini
yavaş…yavaş
salladı
çocuğun
ardından…

- - - -

olduğu yere yığıldı....

incecik bacakları gibi,
kalbi de incelmişti
daha fazla taşıyamamıştı
hayatın yükünü

gözleri açık gitmişti
karısı ve çocuklarını
gözetircesine……