Engelli Yaşam Şiiri - Şevket Akaslan

ENGELLİ YAŞAM

Araladım ümit perdemi, şöyle bir dışarı baktım,
İş, aş peşinde savrulan, insanlarıma bakacaktım.
Herkes, birer hayal içinde seferber, fakat asude,
Halime bakınca, gözlerim doldu, ağlayacaktım...

Anlamsız, boş sorularla, tükenip giden bir gündü,
Yine de, içimde var olan, güneşim, aniden söndü.
İndi penceremden bir huri, güldü hayatla dolu,
Uzattı ellini yorgun yüzüme, gözüme bakarak güldü.

Karar verdim, soruları soracaktım, düşündüm sessiz,
Nafileydi, bu karamsarlıklar, mevladandı şüphesiz..
Sakladım gözyaşımı o periden, tekrar yollara baktım,
“Kaderimdir” diyerek, kabul eyledim halimi, çaresiz...

Sonra, düşündüm ikinci sorumun bir cevabını sormalı,
Gözlerime güldüyse melek, mutlak, bir hikmeti olmalı.
Anladımki, ilahın muradında, mutlak hikmetler vardır,
Dünyadaki her engellinin, bir ahiret payesi bulunmalı...

Haykırıp, “ahireti müjdelenmiş, o, kul benim” dedim.
Huzur getirdi bu teselli, beynime oturan iblisi yendim,
Aldım, koltuk değneklerimi, fırladım hayatın sathına,
Rab’bimin, hâz yüklü havasını, derinden içime çektim.

En büyük “şirk”tir, kudretten, hiç bir Ümit kesilmez,
Elbet, mevlanın meramındaki sırrı, fani kulları bilmez.
Kim, ne zaman, nerede ve nasıl çökecektir, kim bilir?
Anladım ki, engelliyken kardeşi, kardeş huzura ermez.

03.02.2008