Engelerin Yaşadıkları Şiiri - Selma Liman

Düşünce engelinden bahsetmek istemiyorum. Ama, nedense anlatacaklarım hep düşünce engeliyle bağlantı kuruyor. Toplumumuz da ve dünyada birçok engelli var. Bunların içerisinde bazıları yaşama katılmış, ya da katılmaları için yardım sağlanıyor. Bazıları da, yaşamdan ve yaşama hakkından tamamıyla soyutlanmış bir durumda, evlerinde her türlü teknolojiden ve yaşam hakkından yoksun bir şekilde, yaşamlarını idare ettirmeye çalışıyorlar.

Engellilerin yaşadıkları hayatı ve dünyayı anlamak için, şöyle bir gözlerinizi kapayın ve düşünün. Muhakkak bunun sonucunda yüreğinizde bir cevap olacaktır. Gerçi anlatmakla görerek yaşamak arasındaki farkı, yaşayarak anlamak gerekir. Engellilerin bu hayatta yaşadıkları sıkıntıları anlamak için, bir engelli yakını ya da engelli olmak gerekmemeli aslında. Şöyle; bir günü kendinize ayırın. Örneğin; tekerlekli sandalyeye bağımlı olan bir engellinin karşılaşabileceği, birçok sorun sayabilirim sizlere. Engellilerin hayata, yaşama katılmaları açısından, dış çevreden başlamam gerekirse;
Eğer bir apartman dairesinde yüksek katlardan birinde oturuyorsa merdivenlerden aşağıya inebilmesi için başkalarına muhtaçtır. Zar zor bin bir güçlükle inilir merdivenlerden. Ya da, bayır aşağı inip çıkmak gereken bir sokak ya da cadde de oturuyorsa düşünün halini. Sonra eğer tekerlekli sandalyesi akülü değilse başlar ilk kırgınlıkları ve yorgunlukları. Kendi kendine tekerlekli sandalyesini itebiliyorsa, bir zaman sonra gücü tükenecek ve yoluna dinlenerek tekrar devam edecek. Bir yardımcısı varsa, bir nebze olsun kolları yorulmaz. Yol boyunca kaldırımlardaki çıkıntılar ve çöküntüler canını acıtır her seferinde. Hele birde yağmur sularının akması için konulan mazgallara, sandalyenin tekerlekleri girerse değmeyin çilesine. Herhangi bir kaldırıma istediği yerden veya başka bir yerden çıkamaz. Yani, yaya kaldırımları onların dostları değildir. Birçok sokak, cadde, hastane, arkadaşının evi, cafe, otobüsler, üst ve alt geçitler, tren istasyonları ve daha birçok şey onların dostları değildir. Tıpkı merdivenler gibi. Tuvalet ihtiyaçları gelse, ne yapacaklar? Sosyal faaliyet çoğunun yaşantısında yoktur. Olsa bile ne kadar yeterlidir ki.

Bir doktora gitse bile, asansörü olmayan hastanede üst katlara çıkamaz. Asansörü olan hastanelerde ise, sağlıklı kişiler gördükleri halde, öncelikle kendileri binmek isterler. Üstelik hastayı itekleyerek bir vaziyette. Aslında bu anlattıklarım devede kulak kalır misali. Belki sizlerde çoğuna şahit olmuşsunuzdur. Doktorların muayenehanelerine gidilse bile, nedendir ki, bir türlü anlamış değilim. Muayenehaneleri hep üst katlardadır ve üstelik çoğunda asansörde yoktur. Olsa bile tekerlekli sandalye ve yakının girebileceği kadar geniş değildir. Üstelik bu engelli başka hastalıklara da sahipse, merdivenlerden inip binerken, yollarda gidip gelirken, kaba bir tabir olacak ama gerçek bu, canı çıkmıştır zaten.

Her engellinin aynı imkan ve aynı yaşamı olmuyor. Yaşam standartları iyi olanlar, bir nebzede olsa, hayata tutunmaya çalışıyorlar. Ama, yaşam standardı iyi olmayan bir engelli, engelinde engeliyle karşılaşıyor. Böylece, bedensel engeline duygu engeli de ekleniyor. Yol boyunca giderken birçok meraklı bakış belki canını acıtıyor. Hepimiz unutuyoruz, yarının neler getireceğini. Bundan bi haber yaşıyoruz.
Bu güzel yaşaması yeryüzünde, engellileri neden daha bir engelli konumuna düşürüyoruz. Hepimiz unutuyoruz, oysa zaman akıp geçiyor. Geriye dönüp baktığımızda ise elimizde ne kalıyor. Lütfen engellilere birer engel daha koymayalım. Ve yaşamlarını sürdürmeleri için yardımcı olalım. ve aileleri onlara destek olmuyorlar yukarda bahsettiğim gibi hastanelerde sırada öncelik tanımazlar vede sokağa çıkamazlar okula gidemezler herkesin gözüne batarlar ne yapsa yapsınlar yaranamazlar okumak isterler olmaz istekleri gözleri görmeyen engellerimizin ihtiyacı olan yollardır çıkıntılar çok tehlikelidir onlar için arabalar kadırımlar ve taşlar çok tehlikelidir onlara özel yerler yapılması gerekir ve de yardım edilmesi lazım sadece engellerimiz sıkıntı çekmez yaşlılarımızda sıkıntı çeker onlara saygı duymamız gerekir yolda karşıdan karşıya geçerken bizim yardım etmemiz gerekir onların hakları da vardır yaşlıları ziyaret etmemiz gerekir biz engelliler gibiler muhtaçtır onlarda biz engelliler bir akülü tekerlekli sandaliye istersek ondanda mahrum kalıyoruz onu da alamıyoruz biz engelliler eğitime ihtiyaç duyarız ondan da mahrum kalıyoruz herşeyden mahrumuz bazı isteklerimiz olmaz hatta hiç olmaz bir yere gitmemiz gereksede bizi anlamazlar sahte bakışlarıyla bakarlar ne yani anlıyoruz derler halbu ki anlamıyorlar çünkü engellilerin ne yaşadığını bilmezler her şeyi katıyorum duygusal anlamda da herşeyi anlıyabilirsiniz neden bahsettiğimizi, bizim yaşadığımız yerde bize ait dernek yok bazı yerlerde olması gerekir tüketici hakları diye birşey vardır her insanın gibi bizimde yaşamımızı yaşamamız gerekir eğitimlerine yasak getirmemeliyiz eğitimlerine sonuna kadar desteklememiz gerekir memur olanlar vardır okuyanlar vardır ressam olanlar vardır ayağıyla bile herşeyi başarmış engellilerimiz vardır sağlam insanın yapamadığı şeyleri yapmaktadır yemek yer saçını tarar suyunu icer resim yapar yazı okur dışardan okuyanlar bile vardır tek ayak parmağıyla iki üniversite okuyanlar var engelliler herşeyden mahrum kalmamalıdır lütfen gelin onlara yardım edelim gözyaşlarını dindirelim onlarıda unutmuyalım ve de somada canlarını veren kardeşlerimizi de unutmuyalım onların ailelerini düşünelim çocuklarını düşünelim geride kalanlarda, geri o işlerine dönecekler biri kızı beyninde timör var onun hastalığı için işine geri dönecek, onların da haklarını koruyalım. Bütün samimiyetimizle onlara canı gönülden dua edelim.

sevgili belediye başkanımızdan bir dilerim var benim imkanım olsaydı ben açıcaktım ama yok ben biz engeller için bir atöliye açmasını istiyoruım adınıda engellerin doğan güneşi koymasını istiyorum saygılarımla