Mevsim yine hüzün
Leke gibi ömrümden kaçarcasına
Ellerim hiçliğe açılıyor
Karanlık sokaklarda
İlmek ilmek örmüşüm
Etçil yalnızlığımı
Çok şey biriktirdim abi
Boğulmak istiyorum bu gece
Tarazinin öbür tarafına ne koyarsanız koyun
Yerinden kımıldatamaz kafamın içindekileri
Herşeyine aldanmak istiyorum bu dünyanın
Parça parça kırılıyorum bu tenhada
Damarlarımı kemiren bir fare var desem
Hepiniz ayaklanır ararsınız didik didik
Ruhumu kemiriyor orospu çocukları
Kimse arkasını dönüp bakmıyor
Yosun bağlasam kalkmasam buradan
Aklımdaki mıhları vursalar dizlerime
Öyle yalnız kalsam burada
Ne haber alanım olsa ne hatır soranım
Yağmurlar haber getirsin görmek istediğim yerlerden
İncitmek istemiyorum kimseyi
Üstüme gelmekten vazgeçin artık
Ertesi günü özürleri alamıyor gönlümü
Geçmiyor üstümden hazin yağmur bulutları
Zor bela topladığım üç beş ölümlü cümle var
Yitirdim zamanı, huysuz bir goncayım şimdi.
Yersiz olduğum kadar asiyim.
Yakışmıyorum bu bereketli toprağa.
Senin kadar narin bakamıyorum dünyaya
Elbise seçemiyorum mesela dolaptan
Her gün başka bir hüzün gömleği giyip adım atıyorum dışarıya
Çamurlu çizmelerimle aşıyorum dağları, tepeleri
Kimse elimden tutup tırmanmaya yardım etmiyor
Kusurların varmış senin istemsizce içselleştirdiğim
Farkına varmadan vurulmuşum sana bütünüyle
Nefesinden solumuşum sanki hayatı
Yanına bile yaklaşmadan hem de
İnsanlar da değişirmiş, sadece fiziksel olarak değil
Soğuk bu toprak
Koparıp dallarımı bacaklarımı
Birkaç damla akarken gözlerinden
Getirip yüzükoyun yerleştirdi buraya
Uzun süre konuştu, ağıt yaktı
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!