Ene-l Hak Önergesi Şiiri - Osman Balkıs

Melankolik bir haldeyim irem bahçelerinde,
Yokumsanan bahçelerde.
Büyünün kuşatıcı haz dudaklarındayım.
Anlamaz beni kanılarını gerçek sayanlar,
Anlamaz öngürüsüz insanlar.

İtikaf erbabını bilmez sürüler:
Çiçeklerin esrarengiz kafalarını,
Kaba bir baltanın kör ağzıyla koparınca.
Yalın kelimeler denizi yüklenmez,
Ehrimen’in hain gözleri gönülleri sarınca.

Eritici elemle uzlete çekilmişlerin,
Belleklerinde çıngırak sesleri.
Sesler,sesler,
Estetik kokan nefesler.

Benim şu anki işlevim,
Bulanık şiirler okumak hayat hakkında.
Nevroz nöbetlerinde ter döke döke,
Yaşam dirilir gözyaşı kabında.
Biraz ferahlamak amacıyla,
Hırçın dalgalar gibi kayalara,
Başımı çarptıkça çarparım bulutlara.

Bulutlar bazılarının sanrıları kadar
Yumuşak ve ıslak,
Bazılarının tanrıları gibi
Kaypak ve korkak,
Olamaz hakikat anlayışımda.

Bulutlar perdelerdir:
Dışarıya bakmamak için,
Dışarıdan bakılmamak için,
Yüzlerimizi tek yüz gösteren perdeler.
Kaçmak boşuna,
Güneş sızar aradan,varlığımızı irdeler.

İnsanlar kargaşaları içinde,
Gergin sinirlerinden anlamıyorlar:
Kavramıyorlar her kitap okuyuşun ardından,
Ütopyalar belirir.
Anımsamıyorlar her ütopyanın sonrasından,
Hakikat çıkagelir.

Yine insanlar,ay bulutların ardındayken ümitsiz,
Çok ümitsiz,
Bir bekleyiş içindedirler.
Hayaller kuramazlar ay hakkında.
Oysa gözlemevinde heyecan içinde Babil’liler,
Yazgılarının nerede olduğunu bilirler.

İşte iç gözlem,işte hakikat bilgisi,
İşte astronomi,işte astroloji sevisi.
Halvet fırınında pişen,
Fizik ve fizik ötesi ilgisi.

Çıkagelir bulutları yararak ay,
Sevgililer mehtap altında,
Yeryüzünün üst katında,
Buluşur Leyla ile Mecnun.
Sevişir Ahuramazda,Ehrimen.
Birleşir artı ile eksi,
Matematik oluşur.

Varoluşun sırrına irem bahçesinde,
Nevroz nöbeti ertesinde,
Düşer kucağıma teskere belgesi.
Tabiatın yok etme genelgesi,
İptal edilir yargıçların yargıcı tarafından.
Bir ömürlük zaman sonrasından,
Kabul olur”Ene-l Hak”önergesi.

İşte sonsuzluk,işte hakikat,
İşte özlediğim bitmez şefkat...

16/06/1989/ Malatya