Ene (benlik) Türküsü Şiiri - Cihat Şahin

Avamda havasta, hep aynı türkü!
Benlikten dem vurur, na ehil diller.
Kibir’e giydirip, bir samur kürkü,
“Eneli”şarkılar, çalıyor teller!

Malikin mülkünü, temlik eylemiş!
Emanet nesneyi, tam mülk eylemiş.
İblisin huyunu, kem hulk eylemiş!
“Egolu tavır bu”der durur haller!

Eneyle yol alan, kalır yollarda!
Kendini beğenen,”melun”dillerde.
Gururdan emare, olsa hallerde,
Arıtmaz kirini, deryalar göller.

En büyük emanet; ”ene”hüdadan!
İstenen tevazu, elbet gedadan.
Örneği alırsa, nadan adadan,
Tard eder gafili, manevi eller!

Miras-ı iblistir; ”benlik”hususu!
Zannetti o kebir”, zelil hasis’i.
Setretti cerbeze, meş’um kasisi!
Hak etti lanet’i,”ben”diyen diller.

Arz ve ciballer, etmiş imtina!
Varmamış hiç biri, onun semtine.
Muttali olmayan, gerçek hak dine
Eneyi durmadan, allayıp pullar!

“insan hem zalim, hemde cahildir! ”
Cehlini faş eden; mihenksiz dildir.
Benlikte musırlar, elbet gafildir.
Mahveder kulları, eneli yollar!

Tanıyan nefsini, bilir haddini!
Haddini aşanlar, bilmiyor dini.
Dininde zayıflar, dost eder kin’i.
Mabud’dan gafildir, egoist kullar!

Benlikte kibirde, yakışmaz kula!
Kulların hasleti; ”tevazu” ola!
Salikse bir kul, hatarsız yola,
Rızaya götürür, o kulu yollar!

“Eneden”geçelim,”Nahnü” diyelim!
Mahviyet libasın, boydan giyelim.
“Hüvel hak”deyip, hakka uyalım!
Rabbini bileni, mevlası kollar.

Nisyandan alındık, mahkûmuz ona!
En büyük payeyle, geldik şu hana!
Halife kılınır, has kul cihana!
Cennete götürür, has kulu yollar.