Endülüs Şiiri - İbrahim Durmaz

ENDÜLÜS
Gökyüzüne yeşil çarşaflar gerelim
Gönlüm yıkılmış zamanlara düşmüştür
Acır hala ellerim
Cebime mavi boncuklar üşüşmüştür
Frankonun Dolores’leri
Cebelitarıkın sessiz gemileri
Mekkenin yumuşak elleri
Yere çakılı Güneş
gözlerine rastık sürmüştür
kuşlar ebabil asaletinde
yerküreyi özetleyip
mutantan sevdalara yürümüştür
yaban pusatlar üstüne
çiçeklenmiş çıban kahkülü
elde çıngar yerde ölü
Yıldızlar gömlek yakalarında
İblis fiyakası yere dökülü
Fırtına vitesinde
Yürür Medine gülü

Sular karbeyaz kaynamakta
Suların elinde kahkahalı ırmaklar
Çelik çomak oynamakta
Döküldü yollara Elhamra Gırnata

Devinip devran ayaklandı
Fiyaka yılkı at sürüsü. düşmez oldu cemre
Ah Kurtuba
Saray köşk elifba
Akıl havada. kül yanmada
Boynuz büyüdü şahlandı
Abdurrahman bir eksik beşten
Rastık el çekti
Kaş altından güneşten
Ey oğul niye ağladın
Savaş erkek işi ağlamak kadın
Sen kırık cevizlerle oynadın
Sildin gölgesini Tarık bin Ziyad’ın

Artık
Ziller sarhoş zurna küs
Ne dememekse Endülüs….