Endorfinsiz Ruhlar Şiiri - Yusuf Aktaşçı

Dönmeye karşı bir yorgunluk bendeki
Ay , dünya, evren  dönmeyin artık bir durun
Avuç içine sürtülüp, son enerjisi kullanılan pil
Kahvesi bile kar etmez bitkinlik
Laktik asit birikimi değil, endorfin eksikliği
Tırnaklarını koparırcasına top peşinde koşan çocuktan
Şakaklarında beyazlar uçuşup
Göz altı torbasıyla, öteberi taşıyan adama
Yapamadıklarımın sıralandığı liste, başucumdaki bardağa altlık
Yaptıklarımın alış fiyatı ise satış fiyatından çok fazla
Duvardaki eleğime bakıp, ruhumun röntgencisi oldum geceleri
Umutlar da acıya dönüşüyorsa, gerek yok direksiyon sallamaya
Küflü duvarların umursamazlığı, içime sindi
Sararmış terli atletimle çıktığım balkonda
Paslı korkuluklar gibi aşınmış ellerim, tutunmaya korkuyor
Bedenim yerçekiminin çekiciliğinde
Yatağın hücrelerime işlemesi anlamlı mı ?
Ya da yorganın derime yapışması, sanatsal bir çalışma mı ?
Savaştan çıkan bir tankın çamurları, ayaklarımda tüm ağırlığıyla
Sinir hücrelerime durgunluk aşılanmış
Başım ağrımıyor,  başım ağır geliyor bedenime, yeni doğmuşçasına
Oksijen solumuyorum sanki, yakmıyor ciğerlerimi ümitli günlerimdeki gibi
Parmaklarım sigarayı tutsa bile, ağzımın yolunu bulamayacak kadar kaybolmuş
Tükürsem yılgınlıklarımı, sakallarıma bulaşır
Dökmeliyim gözyaşlarımı, kurumuş derelerin yataklarına
Can suyu olsun diye değil, denize kavuşamadığından emin olmak için
İlle de ses olacaksa, algılamayacağım frekanslarda olsun
İlle de göreceksem gökyüzünü, kuşlar göçmesin ufkumdan
Göçenleri izlemek, geçenleri izlemek gibi değil
Dayanmıyor yürek, toprağın herşeye kucak açmasına
Sebep yok , sonuç yok
Sabahları selam çakacak bir güneş yok