Endişe Şiiri - Halil Vural

Endişe

Soğuk bir gecede
Büzüşüp kıvranırken odamda
Birden biri belirdi
Yanı başımda ranzamda
Kimdi bu acaba
Hayret aynen bana benziyor
Oturur duruma geçtim irkilerek
O da karşımda beni izliyor
Konuşmaya yok cesaretim
Ses etmeye korkuyorum
Ürkek bir çocuk gibi
Sadece bakıyorum

O da bana bakıyor
Biraz alaycı biraz acıyarak
Bende giderek korku artıyor
Sanki canım çıkacak
Allah ım bu da nedir
Anlamak çok mu çok zor
Soracak kimsede yok
Gidip te birine sor

Kapılar kilitliydi
Camlar ise kapalı
Hiç tıkırtı etmeden
Odama bu şey daldı
Bari bir şey söylese
Beni meraktan alsa
Bana benzeyen adam derdi neyse anlatsa
Baktım konuşmayacak
Cesaretimi toplayıp
Ben konuşayım dedim
Onu ben gibi sayıp
O işaret parmağını dudağına götürdü
Anladım sus diyordu konuşmamı bitirdi
Beni susturmasıyla
O konuşacak sandım
Bekledim bekledikçe yine havamı aldım.