Enayi Şiiri - Hatice Hantal

Arkadan saf derler düşürüp dile
Herkesi dost bilir, kanar enayi.
İnsanları seçmez, düşmana bile
Kucak kucak sevgi sunar enayi.

İkiletmez lafı leb den de anlar
Sohbet bilmez ama her sözü dinler
Keder elem gizler ağlayıp inler
Kendi kendine dert yanar enayi.

Melek değilsin ki! aptallık bu ya
İyilik şiar´ı ser de var güya
Kıyamaz girmeye kirlenir diye
Deniz değil gölde yunar enayi.

Her imdada koşar, kalmaz hiç geri
Lakin seveni yok, olmadı yari
Ah, ederek yaşar doğalı beri
Ahret yurda garip döner enayi.

Duymasın tatlı söz dağları aşar
Kim yüzüne gülse, ardına düşer!
Aşkı buldum diye, çağlar ha coşar
Çınar der, çalıya konar enayi.

Sofra dolu olsa, yemez karnı tok
Yokluğa yerinmez, herdem sırtı pek
Gönlü sitem bilmez, hakka razı çok
Sanır ki bunu da hüner enayi.

Hassas ve duygusal, bilmiyor usül
Haline bir bak ta, gülmekten kasıl
Mahşere dek sürer, bitmez bu fasıl
Zanneder gözyaşı diner enayi.

Söz verince caymaz, bozmaz andını
Su deyince seller yıkar bendini
Ateş dense parlar yakar kendini
Mum misali erir söner enayi.

Dünya bir gam yükü, sırtında çeker
Ne ah eder ne de sıkılır bıkar
Bahçe talan olsa damlara çıkar
Viran evde baykuş tüner enayi.