En Zor Anımda Bir Yudum Çocuk Soluğu

en zor anımda yetişirdin
öyle kıyıya,köşeye sıkışmış
diplere saklanmış yüreğime...
içinde taşıdığın çocuğun elleriyle
yapışırdın ellerime...
ağır gelirdim taşıyamazdı ellerin beni,
ağlardın
belli etmemek için çırpınırdı bedenin
gözlerinin elası ele verirdi seni

kırmızıya ve mora düşkündü
içindeki çocuk;
bazen de pembeye...
sana rüyalarımda
balonlar hediye ederdim,
içinde kırmızısı,moru,pembesi çok olan
renkli balonlar...
koşardın kahkahalarla
uyandığımda ben hep ağlardım
burkula burkula...

en zor anımda yetişirdin
boşluklara açılan kapılarımdan
uzatırdın
çocukça ellerini...
daha çok çay bahçelerinde buluşurduk, yaz aylarında...
ellerinde sevinç buketleri,
gözlerinde umut pırıltıları
yıllar sonra kavuşan
iki dost edasıyla
sarılırdık,özlemle...
bir gün önce görüştüğümüzü unutarak!

içimdeki boğulmalara,yanmalara inat
deli gibi kıskanırdım seni
neşeli işvelerini...

kıvırcıktı saçların
hayatı dalgaya alırcasına...
bilirdim aslında, içindeki acıları çocukluğunla gömdüğünü,
bilirdim...
sen o çocuğu hep çocuklaştırırdın
bense büyütmeye...
bencilliğimi ortaya sererek

en zor anımda yetişirdin hep
öyle uçurumlarda takılı kalmış yüreğime,
içinde taşıdığın çocuğun elleriyle
yapışırdın ellerime...

(28.02.2002 01:35)