En Yakın Şahidim Şiiri - Mine Özdemirtaş

ebruliyi kovalamak gri hücre istiyor
denemek buna değer
kolaylık gelmiyor gittiğim hiç bir yere
kaç sancının rengi yerleşmişse gözlerime
bakışlarım hep ebe doğuyor
bir kaç damla yaş sıkışarak aralıklara
süzgeçten geçerken kuruyor işte
sobelemek mümkün değil suretlerimi
haklıdır umutlarım
koşmaktan yoruldular

alaca karanlığım, karabasanım aslen
sözlerimin hepsi ucube
topal işte kuşku da korku da
ve uykuda, başaşağı duruyor şaşılığım
hiç bir mercekle uyuşmuyor kan /
dış gebelik çalıyorsa dış kapıyı
elzemdir ya kalkıp açmam
anlaşılmaz işkence oluyor tembellik
bir yanım ahkam kesiyor
diğer kolumda can çekişen ergenlik

tadılmamış bir lezzet tavrını takındıkça hezimet
koşarak sahne alıyor yığınla zahmet
avuntu en son gelen oluyor
yine de Isyanın ipini çektiğim
külliyen yalandır
Inanmayın / en yakın şahidim
geç kalan aynada sırıtan
dudak kaçkını şu kahkahamdır.

iki şahit daha lazım derseniz/ yok
asın beni

ikibinonsekizinnisanı/mine özdemirtaş