En Uzun Yolculuk Şiiri - Eyüp Ulugöl

Uzun bir yolculuğa çıkıyorum,
sensiz ve yalnız..
Kimse olmasın istedim,
Hem de hiç kimse.
her zamanki gibi aslında,
her zamankinden çok farklı olsa da.

Hep bir yerlerde sakladığım seni,
almayacaktım bu sefer yanıma.
sen yokken hep yanımda olan,
yalnızlığımı da.
Ölüyordum kısacası işte,
Kalbimi bırakıp avuçlarına,
Terk ediyordum dünyayı, seni
Yalnızlığı bile.

Son kez şovumu yapmak için,
Çıkardılar kürsüye,
Ayakta değildim bu sefer,
Boylu boyuna uzanmış,
Elleri kalbindeki boşluğu,
Kapatmak istercesine
Kalbinde bağlanmış halde.

Biri geldi yanıma,
Tanımıyor beni belli,
Elinde bir kağıt parçası,
Üzerinde;
Adım, soyadım, belki birde
Doğum yılım yazıyordur
yüksek sesle, Okudu geçti.

Ömrüm boyunca yaptığım şovlar
Etkili olmamıştı sanırım,
Üç beş kişi vardı dinleyen,
Adımı söyleyen şahsiyeti.
Anons etti beni,
Alışkanlık herhalde,
Doğrulmak istedim doğrulamadım.

Ellerim ayaklarım bağlıydı.
Anons eden kişi bağırarak:
'Hakkınızı helal ediyor musunuz' dedi
O üş beş kişilik grup,
Cılız da olsa da gür ve net bir sesle
'Ediyoruz' dediler
Ben çoktan helal etmiştim onlara.

Her şey şanıma yakışır oluyordu,
yolculuğuma omuzlarda başlamıştım.
Tertemiz bir şekilde beyazlar içinde,
Uzun süre taşıdılar beni omuzlarda.
Uzağa gidiyordum hem de çok uzağa,
Durduk, son durak burasıydı sanırım.

Önce omuzlardan indirdiler beni,
Sonra da kürsümden,
Şov bitmişti artık.
Kanatlarımı takıp uçacağım anı beklerken,
Sonsuz bir karanlık olan toprağa gömdüler beni.
Yalnız, sensiz ve kalpsiz olarak...