En Uzun Gece Şiiri - Yusuf Ziya Eraslan

Takvimler en uzun geceyi gösteriyordu
Güneş batmaya başladığında...
Eğer uyumadan beklemeyi başarırsam seni
Her gecede bekleyebilirim diye
Geceyi seni bekleyerek geçirmeliyim dedim
Güneş kaybolunca ufuk çizgisinde
Bir korku aldı içimi
Korkuyordum sabahı göremeden pes ederim diye
Telaşim büyüktü
Seni, sensiz nasıl bekleyeceğimi bilemiyordum!
Ne yapmalı? daha da nasıl kutsallaştırabilirim bu geceyi? ...
Halbuki, kuzey kutbunun en uzun gecesiydi
Mevsim kışa çalıyor
Göçmen kuşlar eşlik etmiyordu yalnızlığıma nağmeleriyle
Ne zordu seni böyle beklemek...
'Ben senin zindanında olduğum gün özgürüm' diyen şaire inat
Ben sensiz geceyi, sana atfedip özgürlüğüme ermeye meyletmiştim
Ama ne zordu seni böyle beklemek!
Sensiz beklemek şüphesiz zordu
Belki nefsimle beklemek zordu...

Zor olan geceydi aslında
En uzun karanlığa gebeydi
Önce alaca karanlık çöktü
Kutup yıldızı yanan ilk kandiliydi gecenin
Sonra eski aylardan kırpılmış yıldızlar
Bütün edepleri ve hafif ziyaları ile uğurladılar güneşi
Ve yavaş yavaş irili ufaklı yıldızlar doğdu geceye
Cezir vaktindeyken deryalar
Ve gece aya hasretken
Yaklaşan med vaktini kutlarcasına yıldızlar
Tüm ihtişamları ile temenna ederek karşıladılar yeni Ay'ı
Sonrası, seni beklediğim geceler gibiydi
Yani sensiz, yani kimliksiz...
Ve yüz çevirmeye başlıyordu yıldızlar yeryüzünden
Güneşin doğuşunu haber eden tabiata göz kırparak
Yeni ay güneşi selamlamaya başlıyordu tan yeri ağarırken bütün merhametiyle
Ve şükür secdelerim başlıyordu
Sana ihanet etmeyeceğime birkez daha inandırarak kendimi
Beklemeye devam edeceğim sevgili
Gelesin diye geceme...