Bu gece Wohnheim suskun.
Elis`le titrestirdim tüm anlari.
Ve ilk defa anladimki.
Sensiz bu gece cok zor gececege benzer.
Ve sensiz yildiz kaymaz.
Karsiki kadinin bebesi,
cigligiyla uyandirmaz anasini.
Bu gece vahim.
Ha! burazdan uyurum sana inat.
Ne halt eylermis,
Geceye karsi tedirgin,titrek yüregim.
Karsiki kadinin cocugu,
Züppe yildiz pariltisi,
Yataga girisimin ilk sebebi,
Sensiz olusa ihanet.
Bir anlik siyrilmadan ibaret.
Ve birazdan yoklugunun ölümcül özlemi...
Kayıt Tarihi : 21.4.2009 14:25:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
05.01.1996
![Umut Pekin](https://www.antoloji.com/i/siir/2009/04/21/en-uzun-gece-6.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!