En uzak Durak Şiiri - Muhammed Yağmur

her yolculuk,
görmediğim bir şehre varmak gibi başlıyor
otobüsün camında,
bulanık yüzümle birlikte değişen sokak tabelaları
hiçbiri bana senin adresini göstermiyor

gözlerim,
durağa gelmeden inen yolcuları izliyor
her biri başka bir hikâye taşır omuzlarında
benim hikâyem ise hâlâ ayakta,
tutunacak bir direk arıyor

yağmurun en ince taneleri
camdan içeri girecek gibi
silecekler, senin adını siliyor her hamlede
bense camın buğusuna
hiç ulaşamayacağım kelimeleri yazıyorum

şehrin son ışıkları da uzaklaşıyor
ve ben fark ediyorum:
en uzak durak,
her zaman gidilecek yer değilmiş
bazen hiç varılmayacak bir bekleyişmiş

şoför soruyor: “inecek var mı?”
yerimden kalkmıyorum
çünkü biliyorum,
inersem, başka hiçbir yerde
senin beklediğin bir durak olmayacak