En tehlikeli duygumuz: Öfke (DENEME)

İnsan pek çok duyguya sahip ve zaman zaman da pek çok duyguyu bir arada yaşayabilen bir varlıktır. İnsan duygularına bir göz atacak olursak aklımıza ilk gelenler öfke, sevinç, acı, mutluluk, hüzün, neşe, kıskançlık, kibir, hırs, nefret gibi en temel duygular olacaktır. İnsan duygularının bir kısmı yapıcı ve olumlu, bir kısmı ise yıkıcı ve olumsuz duygulardır.

Peki insanın sahip olduğu en tehlikeli duygu nedir?

İnsanoğlunun sahip olduğu en tehlikeli ve yıkıcı duygu bana göre öfkedir. İnsanın zeka, akıl ve mantık üçgenine en fazla zarar veren duygudur. Öfke insanın mantıklı düşünmesinin önüne geçer ve bir nevi geçici akıl kaybıdır.

Öfkelendiğimizde çoğu zaman hiç bir şeyi gözümüz görmez. Öfke anında verilen kararların büyük kısmı sağlıksız ve en çok da bize zarar veren nitelikte kararlardır.

Bazı durumlarda ağzımızdan çıkan sözleri kulağımız duymaz. Oysaki sözcükler çok tehlikelidirler, tıpkı tabancadan çıkan bir mermiye benzerler. Namluyu bir insana doğrultup tetiği çektiğimizde sonuç o insanın ölmesi, sakat kalması ya da yaralanması olacaktır. Çok büyük bir şans eseri ise kurşun isabet etmeyecektir. Ama o namlunun o insana çevrilmesi bile psikolojik olarak, namlunun ucunda ki insana büyük zarar verecektir. Sözcüklerde aynı mermi gibidirler, namludan çıkan kurşunun geriye dönüşü olmadığı gibi ağızdan çıkan sözcüklerinde ne yazık ki geriye dönüşü yoktur. Nasıl ki bir insanı öldürdükten sonra pişman olmamız, milyonlarca defa özür dilememiz o insanı geri getirmeyecekse, öfke ile söylenmiş sözlerinde özrü ve geriye dönüşü de mümkün olmayacaktır. Öfke anında çok sık yaptığımız bir hatadır bu, bazen en sevdiklerimizin bile canını acıtacak sözcükler sarf etmekten çekinmeyiz. Böyle durumlarda yapılacak en doğru davranış sanırım öfke yatışana kadar beklemek ve daha sağlıklı düşünmeye başladığımızda karşımızda ki insanla konuşmak olacaktır.

Öfke aynı zamanda beraberinde şiddeti getirebilir. Fiziksel gücün kontrolsüzlüğüne yol açan bu durum kendimize ve çevremizdekilere telafisi mümkün olmayan zararlar verebilir.

Bazense kapıları çarpıp gideriz, sonuçlarını hiç düşünmeden. Pire için yorganlar yakarız, sonradan pişman olmakta bize hiçbir fayda sağlamaz.

Pek çok insan ise öfkesini besler, farkında olmadan sürekli biriktirir ve sönmeye başladığında körükler. Bu davranışın kendine ne kadar acı ve zarar verdiğinin farkında bile değildir. Öfke ve nefret sadece çekilen acıyı artırır ve ruh sağlımızı bozar. Unutmak ve af etmek insanın kendini özgür bırakmasıdır, öfkeyi ve nefreti beslemek ise insanın kendini bitmeyen bir azap ve acının içerisine hapsetmesidir.

Öfke kasırga gibidir, önce benliğimizi ele geçirir sonra ise etrafımızdaki her şeyi kırar, döker, yaralar ve hatta öldürür. Kasırga sona erdiğinde nasıl bir yıkıma sebep olduğunu görebiliriz ama çok geçtir. Yapabileceğimiz en akılcı davranış öfkeye esir düştüğümüz anlarda o ortamdan uzaklaşmak ve sakinleşene kadar beklemek olacaktır.

Unutmayalım ki öfke ile kalkan her zaman zararla oturur.