En Tanıdık Yabancım Şiiri - İrem Aslan

Düşlerimden uyandım.
Bir avuç ümidim vardı
Ellerim tutuştu bende yandım
Sızlamıyor, şükrettim alışmışlığıma…
İdare et
Çekiniyorum dostuma dahi anlatmaya
Üzülür diye kıyamadım
Onca keder,küçük yüreğimde hala kor
Anlamazdın,korkmazdım da savaşmaya…

Artık herşey için çok geç
Merak ediyorum affet
Niye yardım ettin,bıraksaydın ölseydim
İçimdeki ateş sende de vardı
Keşke bu adama dönüşmeseydin…

Umursamazdım derdi kederi
Çoktan kalbime sıkar sustururdum
Ne oldu şimdi
Tek tek ezdim yılan gibi şüphelerimi
Sen çiçek koydun ümitsizliğime
Yorgunum…

Sulayamam artık çok sevdiğim orkidemi
Üstelik sen almıştın
gözüm gibi büyüttüğüm her hücremi
Kimsin sen
Amacın öldürmek değildi belki
Hep o dipsiz çukur vardığım yer
Geldiğim yerde bulduğumdan güzeldi
Ne yaptın bize

Aşk körebe oynamak gibiydi
Sen tutmaya çalıştıkça ben kaçtım
Gözlerini açtığında karşındaydım dipdiri
Yakalayamadın içimi ,senden çok uzaktım

Ne dedi beynim ,at dışarı sus, susturayım
Hiçbirşeye dokunma ,izlerin kalmasın
Ben tutup dünya diye seni kucakladım
Can değil içim sıkıldı ,hatırladıkça ağladım

Kimsin sen
Sadakat beklerken tüm hataların başrolü sen
Güvendim sana yüreğini kokladım
Zihnimin her köşesine adını kazıdım
Yalnızmışım aslında sen bana tekrar hatırlattın
Kalbim ağrıdı yeminler etsen de nafile
Zorlama artık ben seni hiç zorlamadım

Seni en güzeline Yaradan’a bıraktım
Yolun bana düşmesin
Seni mantığımla yenemedim
Seni sen kalbimden uğurladın
Hoşçakal en tanıdık yabancım
En büyük ,en derin yalnızlığım
Hoşçakal