En Sonunda Şiiri - Cuma Ali Çetin

Kayboldu bak gitti çoklar...
Aza kaldık en sonunda.
Türkülere battı oklar...
Caza kaldık en sonunda.

Tarla taş ne ekersen ek...
Uğraş mahsül vermiyor pek.
Sevgi denen şeyde de tek...
Faza kaldık en sonunda.

Evlerimiz beş, on katlı,
Gelmez oldu yaya, atlı,
Şişman göbek gelir tatlı...
Gaza kaldık en sonunda.

Yüreklerde pasakla kir...
Bilmezleri eyledik pir.
Biz toplumca aykırı bir...
Haza kaldık en sonunda.

Horozlardan belimiz berk...
Çünkü onda iktidar erk.
Tavuk etti yuvayı terk...
Kaza kaldık en sonunda.

Ağır yükler var boyunda !
Kurdun gözü hep koyunda !
Hayat denen bu oyunda...
Maza kaldık en sonunda.

İyileri yaktık közde !
Kötüleri ettik gözde !
İtibarsız, sahte, sözde...
Naza kaldık en sonunda.

Teli kırık, perde sökük,
Davuluysa kırık, dökük,
Akort tutmaz, göğsü çökük...
Saza kaldık en sonunda.

Şeraresiz yanıp gö’nen !
İlk baharken kışa dönen !
Cumali der üfür sönen…
Yaza kaldık en sonunda.