Bunu sana ben, üç metreye beş metre olan, üç ranza, altı yataklı, ince duvarları beyaz lam birle kaplanmış birde, karanlığa hapis küçük penceresi olan ama camına buğu yapamadığım koğuşumdan “en son yazana” karşılık olarak yazıyorum…Çünkü sana yazacağım demiştim…
Ama öncelikle şunu bilmelisin ki bu yaşanılana bir baş kaldırı metni ya da öç alış tasarısı değildir. Kimi insanlar yaşamları boyunca bir boğulma eylemi gösterirler. Bu bir Show’a benzedikçe yüklenilen roller çerçevesinde, yüzeysel düşler ortaya atılır.
Üstüne üstlük mantıklı hüzünlü beklentilerdir bunlar. Sevgiler tutkulara, tutkular inançlara dönüşmeye, inançlar ise aslında terk edilmeye hazırlanmıştır..Sahte gülüşlerin, sahte kara gözlerin, sürmelerinde kısa, kısa gerçekleşen parodiler….
Tek acı yanı bir gülenin yanında, birde ağlayanın olması! Bir müddet kaderiyle baş başa kalacak kadar cesur, bir müddet “sesini” geceye emanet edecek kadar vakur, bir müddette ağlayacak kadar salak olan ben yani…
Ben hiç deniz kenarında durup karşı kıyılara bakarak yeni kıta keşfeden “kâşif” tanımıyorum, sen bu konuda tanıdığım ilk kişi oldun…Bunu ise neden yaptığını anlayamamanın ab ayrı bir hüznündeyim ki yanlış anlamış olmama bir mahal imkansız..
Benim ilk defa yüzüm, senin mayısında yeşildi, her şeyine söz verilmiş bahardı… Belki istediğin bahar olamazdım ama en azından dört mevsim durmadan, yılmadan, bıkmadan bunu defalarca denerdim…
Susunca sen, tüm ırmaklar kurudu, ormanlar bir, bir yandı yüreğimde, sana geçen tüm köprüler bir, bir çoktu çaylak şairin tepesine… Şimdi tüm yapraklarını dökmüş bir sonbahar, ters takla atıyor, yüzümde, içimde, sesimde…
Tamamını Oku
