En Siyah Sensin Şiiri - Murat Ecevit

Verem iyi bi hastalıktır,
Vebali daima bana kalır,
Vaktiyle yatıp, vaktiyle kalktım,
Aşk hep mi zaman alır?

Zorladım yok oluşu bu gece,
Ağzımda kayboldu her hece,
Başını yasladığın omzumun üstünde,
Boşluk olduğunu düşünsene.

Biz muallak, hadi sen anlat,
Gözlerine nasıl daldığımı, ilk bakışta,
Sözlerimi unut, göm bir toprağa,
Bir gün filizlenir; sonsuzluğa.

Otobüsü beklerken, biri beş geçe,
Kesildim nefesten, "Murat nereye?"
Beni sana mahkum tutan,
Kalbimi arıyorum her yerde.

Sen anlat bana, olanı biteni,
Sen katlet, en büyük hevesimi,
Bundan böyle dilemek yok,
Zilleti tattıran o mevsimi.

Evet isterdim ben de seni,
Sendeki hatıram gücenir,
Söner gider bi mum gibi,
Ve ancak seninle yücelir.

Ve biliyor musun? Moralim çok bozuk,
Tipik bir verem vakası,
Artık susun, umrumda değil hayatlarınız,
Ve istemiyorum olmak bi parçası.

Kulakların çınlasın, zerre üzülmem,
En iyi doktor gelse de düzelmem,
Bu saatten sonra saçma geliyor,
Artık senin için sürünmem.

N'apıcaz böyle donuk?
Afalladık, kafam bozuk.
Hazırım, gel soluma,
Onlarca ses, kulaklarımda.

Gözlerimi kanattım,
Altları zaten karaydı,
Bir masaldın muallak,
Biz asla uyuşmazdık.

Doğmuşum siyahlara,
Mahkumum firarlara,
Ve ben her defasında,
Çilelerim, damarında.

En siyah sensin,
Gecemde çabuk belirdin,
Nasıl da muhtacım sana,
Savaş getir saçlarıma.