En Sevgili’ye... Şiiri - Vedat Şahin

Gelişin alemlerin, şuasıydı Sevgili
Sana hasret kâlplerin, duasıydı Sevgili

Kaç bin yıllık ateşi, doğduğun gün söndürdün
Kisra’nın sarayını, harabeye döndürdün

Yetim geldin dünyaya, oldun yetimler şahı
Altı’nda öksüz kaldın, öksüzler padişâhı

Yine de hiç tebessüm, eksilmezdi yüzünden
Sen her zaman Emin´din, dönmez idin sözünden

Refikândı bir bulut, hep seninle gelirdi
Kurtlar, kuşlar, ağaçlar; kim geliyor bilirdi

Mekke’ nin sokakları, ardın sıra ağlardı
Diğer bütün şehirler, karaları bağlardı

Tiryâkin oluyordu, ayyüzünü görenler
Bir başka gülüyordu, yüzüne yüz sürenler

Hirâ’da sükûn bulur, kutlu emri beklerdin
Alem isyana isyan, sen tefekkür eklerdin

Ve geldi beklenilen, yükün dağdan ağırdı
Gönüller bataklıkta, hem kör hem de sağırdı

Taşlar yağdı başına, sitem dahi etmedin
Dünyaları verdiler; dön diye, meyletmedin

Canına kast edenler, çıktığın Sevr dağında
Takılıpta kaldılar, bir örümcek ağında

Yerin yurdundan oldun, kaşlarını çatmadın
Nefret denen duyguyu, semtine uğratmadın

Ey Medine, Medine; taşları gülen şehir
Sevgili’ yi yâr diye, bağrına alan şehir

Köleler sultan oldu, getirdiğin Kitap’la
Ağaç koşar gelirdi, Hakk katından hitapla

Yedi kat semalarda, burağınla gezerdin
Hakk’ı tutup kaldırır, batılı da ezerdin

Düşürdün birer birer, zulüm kalelerini
Çok özlettin kendine, Mekke lâlelerini

Hukukun bir başkaydı, doğduğun bu şehirle
Vuslatın daha başka, yaşlar aktı nehirle

Seninle tüm varlıklar; huzurluydu, mutluydu
Sana gönlünü veren, yarından umutluydu

Uzatmak istemedin, sürgününü Rab’bine
Sanki ateş düşürdün, mü’minlerin kalbine

Yasa durdu kainât, ardından ey Sevgili
Bülbül gülü unuttu, kahrından ey Sevgili

Kasva’nın ızdırâbı, yürekleri dağladı
Aldı gitti başını, tenhalarda ağladı

Kavuşmamız mahşere, kaldı EY EN Sevgili
Ayrılmak mı bir daha, ebediyyen Sevgili

Bu günahkâr şairi, orada tanır mısın?
Livâ-ül Hamd altına, yanına alır mısın? …

01.05.2004 Esting