En Sevdiğim Şiiri - Savaş Barha

Sevgili,
sevmenin güzelliğiydi
bizi aşkla büyüleyen,
insanlığın kırıntısıydı.

Körpe bir fidandı
göğsümüzde sakladığımız,
büyüttük onu, ulu bir çınar ettik.

Yedi diyardan
yedi saray yıktık,
yedi gök yükseldik.

Yedi mevsim eskittik,
sekizinci mevsimde de
yine birbirimizi sevdik.

Yağmur tanelerini
avuç avuç toplayıp
kurak topraklar yeşerttik,
titrek yaşlı dudaklar güldürdük.

Sevgili,
duydum ki
gözlerin buğulanmış,
gecen gündüzün olmuş,
boynun ben gibi bükülmüş,
hatıralar denizine dalmışsın,
elinde gözyaşlarınla ıslanmış mektuplar.

Odan darmadağın,
yatağın darmadağın,
saçların darmadağın.

Sevgili,
sen gülmezsen
duvarlar bir bir yıkılır,
kol kırılır, yen içinde kalır,
kalp kırılır, kan içinde kalır,
intihar çiçekleri bir bir açar,
içim kor gibi yanar, yanar, yanar.

Düşmesin yüzün,
gülmezse gözün
bir tufan tutar beni savurur,
bir boran ateş gibi kavurur.

Sevgili,
gök vişne renkli,
vakit akşamüstü.

Bir deniz kıyısındayım
sahil boyunca yürüdüm.

Her biri birbirinden güzel
renk renk yüzlerce çakıl taşı,
Tanrı'nın varlığına delil irili ufaklı
deniz kabukları topladım senin için,
mavi serin deniz dalgaları arasında,
kumsalı santim santim avuçlayarak.

Çakıl taşlarıyla
on sekizinde bir genç yarattım,
elinde mavzer, gözleri gökkuşağı,
canı ürkek, içi aşk, içi sen dolu.

Sen gülmeyince
yıkıldı can, öldü genç,
dalgalar arasında kayboldu.