En Sadık Şiiri - Ahmet Ali Okuyan

Kabuklarını soyup içimdeki senin
Öyle yaslanırdım sırtına
Beklide seni diğerlerinden ayırtandı
Bir taştan veya yaşlı bir çınardan
Daha dost olman

Sırtın dayanmasıyla bitmiyordu
Yüreğime yüklenenlerin nakli
Bir rüzgar aksanıyla biraz gölgenle
Bulanıklığımı alan gülümsemenle
Eritir içindekileri en dost

Her şey dökülmez mesela kağıda
Yetmez tüm ıslaklığını kaldırmaya
Kağıt göze hitap eder ama
Gözler kağıda hitap etmez
Bir dost kapısında açarsın gözlerini

Bazen bir damla boşluk ararsın etrafta
Gece durur yanında birazda zaman
Herkes alıp başını gider
En sadık acılarınla oturursun masaya
Birde en sadıklarla

Saçlarımdan dökülen her bir tel
Uzaklara uçurduğum ak bir güvercin gibi
Keşke tüm dostlarım ve ben
Aynı sayfada yaşlanabilseydik