En Mutlu İnsan Şiiri - Burak Kurt

Paylaşabiliyorsan elindeki bir dilim ekmeği karnı aç yoksulla
Gönlü açı besleyebiliyorsan sevgi sözcüklerinle
Tebessümle bakabiliyorsan yolda gördüğün yabancıya
Desene ey dost! En mutlu insan sensin.

Hiç kimsesiz kalmamışken okşayabiliyorsan bir yetimin başını
Kendini övdürmemek için verebiliyorsan cebindeki paranı
Ölümü hatırlatıyorsa sana saçında çıkan bir ak saçı
Ölümden korkma ey dost! En mutlu insan sensin.

Birileri sana kötü söz söylerken tutabiliyorsan dilini
Birileri seni överken yüceltmiyorsan kendini
Hep kendin için değil başkaları içinde yaşayabiliyorsan hayatta
Övme kendini et dost! En mutlu insan sensin

Kendini kaybetmeden şerefinle yaşayabiliyorsan şu hayatta
Vefayı hatırlatabiliyorsan vefa duygusunu kaybetmiş insanlara
Kibirden arındırıp kendini hoşgörüyle bakabiliyorsan yaşama
Vefalı ol ey dost! En mutlu insan sensin

Kalbi taşlanmışı yumşatabiliyorsan
Güldürebiliyorsan suratı asıkı
Dertlerini dinleyebiliyorsan sana içini açanın
Desene ey dost! En mutlu insan sensin

Başın dik yürüyebiliyorsan yollarda
Vicdanın rahatsa yaptıklarında
Huzur bulabiliyorsan şu kirli dünyada
Vicdanlı ol ey dost! En mutlu insan sensin

Yoldan sapmışın ayaklarını doğru istikamete çevirebiliyorsan
Herkesin düşüncelerine saygı duyabiliyorsan
Kimseyi kırmadan inandıklarını savunabiliyorsan
Kimseyi kırma ey dost! En mutlu insan sensin

Sahip olduğun güzelliklerin farkındaysan
Sevdiklerine sımsıkı bağlandıysan
Seni üzenleri affedip bağışlıyabiliyorsan
Üzülme ey dost! En mutlu insan sensin

Yoksa haram lokmada gözün
Yoksa küfürlü bir sözün
Hep dürüstlüğe çevriliyse yüzün
Dürüst ol ey dost! En mutlu insan sensin.