En Mutlu Gününde Ölür İnsan

En mutlu anını kollar hayat ve sen, en mutlu gününde ölürsün...
Kimi zaman bir han kapısı olursun, kimi zaman da fırtınada sığınılacak güvenli bir liman...
Yolcular gelir her yağmurlu mevsimde ve fırtınalarda dolar limanların...
Yürüdüğün patikada parmak uçlarından tutan çiçekler bile solmaktan korkar; ne verdiği sözleri tutar çiçekler ne de kuru bir yaprak bırakır avuçlarına...
Yağmurlar diner, fırtınalar biter ve hatırı kalmaz karanlık gecelerde çektiğin çilenin...
Çünkü bilemez çiçekler, yağmurlu gecelerde nasıl ölür insan...
Kimseler sormaz hangi mevsimde kaldı yüreğin ve sen, en mutlu gününde ölürsün...