En Mükemmele Şiiri - Ahmet Zeki Çıkrıkçı

Şu caminin avlusundan eller üstünde
Bir gün bir mecnun kaldırıldı
Ardından söylenenlerse şuydu;
Yaşamak onun da hakkıydı
Çünkü yeni yeni tanıyordu yaşamayı
Ucundan kenarından girmeye çalıştıkça yaşama
Yolundan etmeye çalıştılar
Yürümeye çalıştıkça bildiği yolda, önüne engeller koydular
Ama her şeye rağmen sevmekte hiç zorlanmadı
Çünkü hayatta sevilebileceği birine rastladı ömrünün sonbaharında
Bütün gücüyle bir kenarından tutunmak için çırpındığı hayat
Artık onun ellerinin ucundaydı
Belki uslu, durgun görünüyordu ama
En büyük fırtınalara tek başına direniyordu
Hep o en mükemmel olanın sayesinde
Belki karıncayı bile ezmezdi
Ama gözlerinden ateş fışkırırdı o mükemmel bakışların sahibine yan gözle bakanlara
Omuzları aşağıya düşüktü ama bu çektiklerinden ötürü değil
İnsanların hoşgörüsüzlüğünü üstünde taşımak istemediğindendi
Son zamanlar zaten burada değildi
Bulutların üstünde geziniyordu sevdiği ile yan yana
O yokken yanında bir mecnun gibi dolanıyordu
Ve onun yanında iken
Dünyanın en bahtiyarı benim diyerek gururlanıyordu
Sevdiklerinin sayısı ile değil niteliği ile övündü hep
Başkalarının ne dedikleri ile ilgilenmedi hiç
Son isteği idi alnını Aynasına dayamak
Aynı çerçevede birlikte olmak.
Belki sığmadılar altın bir çerçeveye ama
Sığdırdılar bir bedene iki seven yüreği.