En manken bacaklı adam Şiiri - Seçkin Dora

Teflon vadinin kötü örnekli parlaklığı bu ilerdeki…
Gözlerimizin gittiği yönde sisler...
Anlattığımız gibi hep, kader bu…
Aç karna ağlamak buğulu bir akşam olsa
Bu kadar koymaz ama çırılçıplak bir gecede
Bir hayatın en fazla kaybedildiği,
Sarma sakal yeşil benek takıldığı bir gecede,
Ahmet bey’in çocuklarının da kavga ettiği gecede,
Siz öldünüz biz ağladık.
Üç beş çocuk taşa tuttu, biz ağladık…
Bir adam manken bacak takıyordu…
Ve bir parça artırılarak yapbozdan,
‘Cansız bir mankenden bacaklar’ hikâyesine konu ediliyordu.
Benim ilkokul yollarındaki sislerimi komşuya,
Her şeyimi, her bildiğimi, bilmek istediğimi sana veriyorduk
Acılarım bana kalıyor, acıma verdiğim sevgimi sen alıyordun

Ve üçüncü bir dilde,
Beşinci dünyadan bir manken çokoprensini düşürdü
Bu kadar arkadaşça ağlamak söz konusu olunca,
Bir arkadaş sevmek ağdası tuzlu bir ülkede,
Saman kâğıda beş satırda kısa kalıyordu.
Tırnaklarım topraktaydı hala
Asalet sözcüklerimiz komik kalarak korkumuz öbekleşiyor,
Tavuk başlarım etkinden kısalarak, bu sefer değil diyordu
Bu sefer değil anlattığım gibi
Anlatamadığım her şeyimin bir köşesindesin
Ne ki…
Podyumda bir adam hayatını sergilese bir vakit…
Acılarının dekoltesinden hırsını sallasa…
Hırs bir hedeftir,
Oysa elim gidiyor asit duygularına…
Ama bu sefer ya sonra…
Sonra çok küstü kimileri…
Sırtı köpekli kimi kadın senin rüyalarını bana bıraktı.
Yeşim gözlü sırma hayalli bir adam arada başını uzattı.
Ve ben bu ülkeden gidiyorum kanayarak,
Sen en güzel günlerim,
Sen sevmeyi bu kadar korkulu verdin
Tanrım ya senin ellerin…