En Kuytusuna Şiiri - Mete Dayı

en kuytusuna geceyi
karanlığına yüreğimizi
toprağa tenimizi
gençliği acılara gömmedik mi

doğarken ağlamayı
yaşarken sevdayı
uzak kıyılara özlemi
esir etmedik mi

bir damla gözyaşına
canı feda
bir tek tel saça
dünyayı yangın yerine
çevirmedik mi

dehlizlerdeki düşlerimi
sisler ardında ki güneşimi
yüreğimde kor olan ateşi
dudaklarımda uçup
giden gülümsemeyi
seninle beraber
toprağa gömmedim mi

gözlerimde asılı
ela gözlerin
ansızın girecek
koynuma
pis bir fahişe gibi
hasretin pusu kurmuş
köşede her an bekler beni