En Kuşkulu Aynalara bıraktım

Hoyrat menekşeler açarken düşlerimde
Avuçlarımda ısıttım kış gecelerini
En kuşkulu aynalara bıraktım gözlerimi.
Gelirsin diye bir güz gecesinde
Hasrete yanmayasın dedim.

Ay ışığı uyurken kendi içinde
Ben sevmeye dururdum.

Akşam yağmurlarıyla ağladığımı
Söylemediler mi sana.
Ağlarsın diye bir güz akşamında
Birikmiş umutlarımı doldurdum avuçlarıma
Sana sakladım

Gece çekilirken hasret gülümden
Ben çiçeğe dururdum.

Camsız penceremde belirirdin ansızın
Tam uzanacakken uçuverirdin
Yorgun ellerim saçlarına değerdi.
Usulca yayılırdı yüreğimin denizinde
Bir karanfil kadar güvercin olurdun.

Kaval ezgileri biter gece susardı
Ben yağmaya dururdum.

Sensiz uykular girmezdi gecelerime
Üşüyen yüreğimi sana sakladım
Yayla gülümün tomurcuğunda
Soylu düşler uyanırdı her sabah.
Bir giz saklıydı gözlerinde
Bir türlü çözemediğim.

Islık çalar halay çeker gülerdin
Ben türküye dururdum.

08 Eylül 2012 İstanbul