En Kötü Düşman - Çocuk Şiiri

Hava günlük güneşlikmiş.
Çiçekler böcekler hepsi ayakta
Hepsi dünyayı alkışlamakta.
Anne fare yavrusunu alıp,
“Şöyle bahçeye çıkalım, gezelim” demiş.
Küçük fare, ilk olarak geziye çıkıyormuş.
Dünyayı da hiç bilmiyormuş.
Bir paket yapmışlar,
Pakete biraz peynir,
Biraz ekmek koymuşlar,
Bir çomağa bağlayıp,
Sırtlamışlar paketi.
Kendi ezgilerini mırıldanarak,
Yola koyulmuşlar.
“Şöyle güzel bir yer olsun,” diyerek,
Oradan oraya dolaşmışlar.
Sonunda kendilerine,
Aslanağızlarının, şebboyların
Arasında güzel bir yer bulmuşlar.
Anne fare:”Haydi Yavrum” demiş,
“Sofrayı hazırlayıncaya kadar ben,
Biraz dolaş emi sen! “
Yavru korka korka dolaşmış bahçede,
Bir de bakmış güler bir yüz var önünde.
Çakmak çakmak gözleri
Pamuk gibi ayakları, elleri
Tüyleri uzun mu uzun
Karşısındaki demiş:”Günaydın kuzum! ”
Yavru fare “Günaydın” demiş gülerek.
Onun yeni çıktığını bilerek,
Demiş:”-Ben size kendimi tanıtayım.”
Yavru fare:-“Sizi yeni gördüm; meraktayım.”
“Ben mavi gözlü kediyim..
Bu bahçenin reisiyim.
Gel seninle dost olalım,
Bu sözü unutmayalım, tutalım.”
Kedi sinsice: “Yarın aynı yerde
Buluşalım “ demiş.
Yavru fare:”Gelirim,
Seninle dost olacağız, ben bilirim.”
Sonra gitmiş annesine…
Anne fare sofrayı hazırlamış,
Peynir dilimlenmiş, çay da demlenmiş.
Yavru anne sevinçle:
“Anneciğim, anneciğim,
Bugün birsiyle tanıştım,
Konuştum, çok iyi anlaştım.
Şöyle güler yüzlü iyi mi iyi,
Mavi gözlü adıysa: “Kedi,
Elleri ayakları, pamuk gibi
Hele gözleri..
Anne hemen anlamış kediyi.
Yavrusu nereden bilsin;
Kötüyü iyiyi..
“Yavrum” demiş, “Aman ondan sakın,
O bizim en büyük düşmanımız,
Durma ona yakın.
Bizim baş düşmanımız odur.
En kötü düşman; güler yüz altında bulunur.”

10. 06. 1976 İzmir