En Kolayı Şiiri - Nuh Karaaslan

Suşi tadıyor biri, şiirdeki tadı güzel bilakis...
Diğeri bukalemunları inceliyor, sanırım hayatta ki...
Gökkuşağının renklerini;
Renkli kalemlerle karalıyorum, uç yetiremeden, öylece... 
Balonlar uçuruyorum, patlata patlata...
Artık patlayan balon, ne kadar uçarsa?
İşte o kadar uçuruyorum...
Böylece iki kere değil çok kere düşünüyor,
Sorguluyorum hayatı...
Paylaşımlarımı, paylaşılanlarımı...
Gecenin bir yarısı dinlediğim;
Türkü, sanat mûsikîsinin ruhumu (d)işleyen derinliği; 
Batırdıkça batırıyor beni...
Derinliklerimde boğuluyorum...
Dostlara yazıyorum sıkça, gönderilmeyen sitemlerimi,
Hayata küskünlüğümü...
Terk edişlerimi, terk edemediklerimi...
Hayattan alamadıklarımı, 
Alıp da veremediklerimi es geçmiyorum...
Aralanmaz kapıları her açtığımda;
Kuş sürüleri görüyorum sıkça, kuş sürüleri...
Yalnızlığımla sohbette her defasında;
Tasfiyeler içinden, tavsiyeler alıyorum.
Kendimle yaptığım söyleşilerde;
İsmini sayıklıyorum... 
İtiraflar alıyorum;
Artık kendimi bile sevmiyorum, senin kadar...
Bunu biliyor muydun?
Diyorum kendi kendime....
Hayatı hiçlikle avutuyorum, hiçliğime sığınarak...
(H)içe yormak,
Bağlamak (h)iç (h)içe her şeyi 
 Her şeyi
(H)iç yerine koymak en kolayı..
...
(K)olaydır, enlerim var benim....