En Karanlık Zamanlar Şiiri - Tarkan Çeper

derken göğüslerinden başlıyorum sevmeye, ama ne
oluyorsa oluyor: ve aniden bir elektrik kesilmesi. neye
yormalı: bilinmez ki. gereğince uzamış, hani nerdeyse
sabaha sarkacak ki gecede, büyük şehirde de
gerçekleşmesi olası teknolojik kusurlara çok da fazla
kafayı yormamalı gerçi. tabii canım, mutlaka hiç kuşkusuz
belli bir hoşgörü çerçevesinde düşünmek en iyisi.

ama gel gör ki bastırılmış cinsel açlık ve karanlığın libido
üzerindeki önlenemez tahrip etkisi. öyle olsun olacaksa da
ama, yani ne olacak şimdi? ! : mutsuzlukların laciverde boyandığı
ve nerden baksan pek umut vaat etmeyen karanlık bir
cumartesi gecesi. sonra kafamızı durmaksızın kurcalayan bir
soru: bütün bu sahip olmak istediklerimiz; alçakgönüllü bir hayat
için gereken aylık kazancımız karşılığında elde edilemez mi yani?

sonuçta sen ve göğüslerin olmayınca, uçsuz bucaksız bir yatakta
kendimle başbaşa kalmışım gibi kayda değmez bir sezgi. öyleyken
yalnızlıktan söz açan şarkılar zihnimin zulasında; yine de biraz
vakit doldurmak için planlanmış şu tuhaf geceyi bir ucundan tutup
yırtmak istiyor sanki. ah! bilemezsiniz: aslında öyle delirtici
ki. böyle her şeyin en uzağında ve elimiz böğrümüzde kalalım
diye mi icat edildi yani, zamanımızın kahramanı demokrasi?

ne tuhaf şimdi böyle gecenin en kör yerinde bakakalmak solmuş
ayışığına; karnım boylu boyunca yırtılmış gibi. belirsizliğe akıp giden
bütün gözyaşlarına rağmen, giderek yükselen adrenalin: anlaşılan
çalışıyor hala böbrek üstü bezleri. kıyametin kıyısına varıyorken
senin şirketini istiyorum diye haykırıyor bir adam: belli ki hayli
yaşlı ve yıpranmış sesi. yine de hani son bir umut diye tutarken
kalbimi, anlıyorum birdenbire her şeyin sebebini: olsa olsa burjuvazi!