En Karanlık Beyaz Şiiri - Fikret Tunç

Tıpkı seyircisiz oynanan bir maç gibi
Koşturuyorum hayatta sen gittiğinden beri.
Attığım her çalımda,
Çektiğim her şutta,
Kazandığım her sayıda
Beni destekleyecek seyirci arıyorum ama yoklar.

Tek başıma yaşıyorum hayatımı....
Otobüse tek başıma biniyorum,
Bir şofor bir ben varız sanki
Hani araba gitmese o da yok diyeceğim ya,
Neyse....

Kitaplar okuyorum, ama boş kitaplar, sayfalar bomboş.
Yemekler yiyorum hepsi tatsız tuzsuz.
Yatıyorum, uyuyamıyorum.....
Sen gittiğinden beri çok soğuk yatağımız.

Siyah beyaz bir hayat var artık bu şehirde.
Sensiz ve siyah beyaz....

Bazen diyorum, geleyim yanına, tutayım ellerinde
Gel diyeyim sana dönelim evimize,
Sonra diyorum "Yine mi aynı şeyler olsun"
Yanaklarımdan süzülen yaşlar,
Düşerken kara toprağa toprağa,
Elimde o buz gibi taşın soğukluğu...

Hiçbirşey yapamamanın acısı yüreğimde.

Sen gittiğinden beri siyah-beyaz yaşıyorum hayatımı.
Sana uzak her şey Siyah! Sana yakın her şey Bembeyaz!
Önümde duran,Güzel adının yazdığı
Lanet olası Mezar Taşın gibi...
Sana en yakın olan şey gibi...

Tek başıma yaşıyorum bu hayatımı...
Hastahanede elini tutarken,
Sana verdiğim "Söz" gibi....