En İyisi Ödeşelim Şiiri - Meral Demir

Biz anne ve babalar yavrularımızın hep mükemmel olmasını isteriz.Bazen küçük hatalarını, belki de kaprislerini(biz kapris deriz de aslında bunlar onları anlayamadığımız için onlar tarafından farkında olmadan oluşuvermiş tepkilerdir) büyütür dağ gibi yaparız.'Çocuklarınızın hataları, aslında sizin hatalarınızdır' diyor eğitimde bir yaklaşım.Onlarda hata olarak gördüğümüz şeyler tatmin edilmemiş soyut ihtiyaçları olamaz mı? Bizim onlara yapmalarını söylediğimiz doğrular için örnek olamayışımız(sigara içmek gibi, kitap okumamak gibi, sağlıklı iletişim kuramamak, benmerkezci olmak gibi, insan ilişkilerindeki yaklaşımlarımız gibi....) onların da tahammül edemediğimiz küçük hatalar yapmasını davet ediyor olmasın.Mükemmel çocuklar istiyoruz.Ama biz ne kadar mükemmeliz? Onları daha minicikkenden idama mahkum etmek ya da yargılamaktan çok küçük olumsuzlukları görmezden gelip, olumlu davranışlarınının sürekli altını çizmek onlara olumlu pekiştireç olmaz mı acaba? Onlara konuşmayı, yürümeyi, yemek yemeyi,, sevmeyi, saymayı vb. biz öğrettik Acaba hatalarında öğretme sorumluluğumuz ne kadar? Yaptığı, belki de hata olduğunun bile farkında olmadığı, sadece ihtiyaçlarının ona yaşattıkları sonucu ortaya çıkıveren, bizce sorun olan hatalarda, herhalde yapılacak en uygun şey, herşeye rağmen yargılamadan, yine her zamanki gibi onların yanında olduğumuzu göstermek ve bu hatanın ona hangi zararları vereceğini SEZDİRMEK olsa gerek.Eğer biz böyle davranmazsak yavrucaklardan biri yukarıdaki şiirin duygu ve düşüncelerini içinden geçiriyor olamaz mı acaba? Bu yavrucak sizin de çocuğunuz olamaz mı acaba?