En'inden Geceler Şiiri - Adem Öztürk

En dilsizinden,
en sağırından,
en koyusundan geceler,
ardı ardına dizilir içerime.
Yalnızlığımın çaresizliğini,
hangi kalabalık sökebilir,
aklıma her geldiğinde.
Attığım her adımım,
bir eksik diğerinden,
uyandım kanter içinde,
yokluğunun pençesine.
Korkumun korkusunda,
iki büklüm titrerken,
içime serpilen sudur,
yanarken çöllerinde,
tutunduğum hayatım,
gizlenmiş gülüşüne...

En karasından,
en ağırından,
en zifirinden geceler,
sıra sıra doluşuyor beynime.
Zorunlu tebessümler,
çarpına çırpına,
vurula kırıla,
dökülüyor yüzümden,
içime ağlamaktan kurudu gözlerim,
yaşlarım tutsak yüreğimde,
sözlerim sarhoş,
düşüncelerim kayıp,
bir sen karşımdasın,
en olabildiğine gerçek,
bir sen huzurumun memleketi.
Gözlerinden kısılır bakışların,
iki büklüm cesaretime,
ellerin titrer uzağında,
solgun ellerimin,
yüreğin tenhalarda,
uzağında yüreğimin...

En uzunundan,
en soğuğundan,
en zemherisinden geceler,
ardı ardına yıkılır üzerime,
huzursuzluğumu ele verir,
sabahın ilk aydınlığı.
İki adım uzağındayım,
sabrım ömrümü götürür,
günler kefenler yıllarımı;
yaşadığımı zannettiğim her bir anımı...
Bir ayrılık bin ayrılıktan zor mudur,
dile vardığı gibi midir,
toprak olmak kolaylığı,
beklemekle geçer mi yarımın yalnızlığı,
yoruldum izlemekten,
güneşin batışını...

En muhtacından,
en sensizinden,
en özlem dolu geceler birbirini kovalar.
Sen ayazında en tekin baharın,
ben hasretinde uyanamadığım bir sabahın...