En İçten Sevişmelerle Biter En Büyük Aşklar

Ancak bir kadın ağzı çıkartabilir
duvara çivilenmiş ruhumu. Ve ancak bir kadın
diliyle sökebilir dişlerimdeki tarih tozunu.

En içten sevişmelerle bitirdim en büyük aşkları

Yüzüm, pazar ayinlerinde kutsanmış suyla yitirdi
kaygısız rengini. Ve kayalık tuzunun geceye işleyen tadını.
Şimdi zamanından evvel budanmış asma dallarının
hüznü damlıyor dudaklarımdan. (Ah! ..dağların örtük sabrıyla
aşılanan gençliğim; hangi dilsiz avgına sözledin kendini
henüz uç vermişken ağzındaki mor uçuk.)
Bilirim,cesaret ister gölge aksanıyla türkü söylemek.
Hani demem o ki;
ben yankısını kaybetmiş bir tanrı suskunluğuyum
soykırım var geçtiğim her şehrin kaderinde
-sağım solum nişangah tahtasında barut-
vurulmadık yerim kalmadı adımı yuttuğumdan beri.

En içten gülüşlerle bitirdim en büyük aşkları

Ne çok sevişme anısı var zihnimin çentikli heybesinde.
Gün başladı biliyorum.Ama ben alışkanlık edindim
geceleri düş hırsızlığına çıkmayı. Ve kimse uyanmadan
geçmiş günahları diriltmeyi.

Sınırlarımı çizen korsan çehremi deniz göstermiş
gökyüzündeki haritada.(Ay, ışığında saklı diyor
sakalımdaki beyaz kıl. Ve gördüğüm tek şey çöl sureti
asık sularda.) Her mevsim, yayı gerilmiş bir neden
varlığımı hiçleştirmeye. Ne çok umut vardı
oysa içimde. Aşık olacaktım. Bir buluta sarılacaktım
soyunup giyitlerimden.Ve tenimle kucaklayıp rüzgarı
ayin düzenleyecektim gül yapraklarında. Yanlış anlama,
hani yankısını kaybetmiş bir tanrı suskunluğum demiştim ya;
bu yüzden beni ancak ben kutsarım. Biliyorum,
kendi kanına girmişsin diye kızıyorsun. Ama na yapayım
çakıl taşları yavan hasretler kusuyor! Ve ben
tepeden tırnağa yalnızlığa kesmişim.

Mehmet Şükrü KAPLAN
Aralık-2003
Silifke