En Güzeli Şiiri - Gülay Çelık

Bunca zaman bir şeylerin eksikliğini hep hissetmişim. Annem yanımdayken babamın, babam varken kardeşimin, o yanımdayken dostumun.. Bir şeylerin eksikliği hep içimdeymiş meğer. Ta ki seni tanıyana kadar. Seni tanıdım tamamlandım. Eksik olan yanımı seninle doldurdum. O sıcacık merhametinle anne oldun bana, göğsüne yattığımda 'bana bir şey olmaz ' duygusunu hissettiğimde babam, sana dert yandığımda dost oldun. En güzeli de " aşk " oldun noksan yanıma.

En güzeli, aynı akşama ' merhaba ' demiş, çaldığın kapıya ' hoşgeldin' demiş olmak. Aynı yastığa baş koymuş olmak, seyretmiş olmak her zerreni.
En güzeli, aynı sabaha 'günaydın' demek, aynı yerlerden bakmak sana ve öpmüş olmak nefesinden.

Geldin seninle tamamlandım. Elimden tuttuğunda tutunacak dal oldun bana, kollarınla sardığında sıcacık güneş. En güzeli de can kattın canıma.

En güzeli tutuldum sana, düşündün beni bir saniye dilimi, sarıldıkta biz sımsıkı.
En güzeli göğsüne sığındım, yüzümü avuçladın, şakağımdan öptün beni.

Seni tanıdım tamamlandım. Avuç içinde ısındım, sesince gülümsedim, alt dudağımı da çektin sen defalarca.

Söyle şimdi gidiyor musun?
Tamam git.
Ben başa çıkarım bana kalanlarla
Gözlerin benimkilere değdi mi?
Değdi.
Ben seni yaşadım mı dar vakitlerde?
Yaşadım.
Nefesini bildi mi yüreğim her soluğunda?
Tamam git.
Ben başa çıkarım bana kalanlarla
En az ömrüm miktarınca, solumda.