En GüzeLi Şiiri - Mertcan Arslan

En güzeli dedim.. Seninle aynı sofrada oturmuş olmak, aynı ekmeği bölmüş, aynı tuza uzanmış, aynı masa'da oturmuş olmak.
Konuşmak seninle, sesimle sesini selamlamak.
Aynı duvarlar içinde yankılanmak sesinde.
Aynı koltuğa uzanmak, aynı yerlerden sevmek, aynı yerlerden çalışmak,sana, bana, birbirimize.
Bakmak ayrıca,ve görmek kendimi gözlerinde..
En güzeli bu dedim, aynı sabaha uyanmak, ayrı yataklarda uyumak değil mesele, güzel olan sol'unda sabahlamak.
En kötüsü ağlamandı,o bile güzeldi, 3 5 damla boncuk düştü saçlarıma.
En kötüsü buydu.
En güzeli; seni sevdim, beni sevdin, düşündük birbirimizi, sarıldık'ta biz, yalan mı? En güzeliydi..
En güzeli yüzünü koynumda gizledin, ne güzeldi, ama en güzeldi seni alnından öpmem,ama en güzeli sen gülümserken, göz bebeklerinden öptüm.
En güzeli sesinde titredim, avuç içinde üşüdüm..
Ama git.
Ama'nın önemi yok ki,git.
Ben seninle bu dünya'da yaşadım mı? Yaşadım.
Elim saçına değdi mi? Değdi.
Sen beni hiç düşündün mü?
Tamam git.
Ama deme sen, ama ben en güzel seninle büyüdüm.
O bana yeter de artmaz.
Korkarım..
Ya eksik kalırsam diye.
Ama sırf bu yüzden gitme.
Çünkü; En güzeliydi, sırf bu yüzdendi,bu yüzdendi yaşamamız, ölmüyoruz diye.
Bu yüzden..
Senin yüzünden, güzel yüzünden..
En güzeli; gitme..