En Güzel Kaybım Şiiri - Tansu Helene Guzel

Bahar rüzgarı misali, ruhumdan esip geçtin,
Kalbin kapıya tebessüm ediyordu; gitmek için gelmiştin, biliyordum.
Gerçeğe gözlerimi kapattım, kendimi yalanlara sardım,
Gidene dek sana eşlik etmek, ruhumun tek tesellisiydi.
Birbirine yabancı iki hayat,
Birbirini çözemeyen iki insandık belki de.
Ama sevgine yenilmek, hayatımdaki en güzel kayıptı.

Bir sonu vardı elbet; seziyordum.
Ben sana sevdalı, sense yalnız kendine aşık…
Belirsizlik içinde savrulan bir hikayeydik,
Yalnızca sen sevildiğini hissedesin diye kalbimi önüne serdim.
Ama sonunda, yarattığımız boşluğun en dipsizine ben düştüm.
O kuytu köşede can çekişiyordu sevgisiz bırakılmış kalbim.
Sensizliğim öfkeye, hüzne karıştı.
Bensizliğini ise kazanç saydın, umursamadın.

Ve tükendik…
Yalnızlığa mahkum bir ben kaldım,
Başka sevgilerde kaybolan bir sen…