En güzel gülümseme

çok eskiden tanıyor gibi
şaşkınım
arasından deniz geçen bir şehirde
tanıdım seni
çocukluğumdan beri
saçları siyah mı siyahtı unutamadığım
o gün yağmur vardı
ıslaktı üstelik saçları
benim böyle unutamadıklarım
kumsala çekili
düşlerim vardır
aşktan yana kaygılarımı unutturan

gülümsemen düşüyordu
kuru yapraklar yerine
bulutları kovalayan güneşe
benziyordu, gülünce yüzün
ağaçlar boyanmıştı
anlaşılan sonbahardı
sevdiğim eylül’dün
yıldızsız gökyüzünün yıldızı
sabahın denizi
şebnemdi kirpiklerin
düşünürüm de kederlerimi
hiçbir düş avutmuyordu
İstanbul gülüyordu
zamanla aşınan ömrüme
uzattığım el kadar yakındın
güzel günlerin çiçeği
anlatılmazı anlatan gülüşlerindi
mavi şehrin hisarları gibi
zeytin gözlerin
en güzel kelimeleri gölgede bırakıyordu..

Mustafa kaya
12.07.2011 / Çengelköy
www.mustafakaya.net